Rozdział 9

Sif prowadziła syna wyrywającego się do Serafiny. Płakał i bał się o siebie i o nią.
Mama wprowadziła go do sali tronowej. Tam siedział Loki, widać że był zawiedziony. Podpierał ręką głowę a jego wzrok patrzył na dół. Nie miał ochoty w ogóle na niego spoglądać.
-Do lochów - powiedział do strażników Loki
-Tato! nie pozwól! nie pozwól by wujek zrobił Serafinie krzywdę! Nie pozwól - płakał błagając go.
Mama była bezradna ale syn musiał ponieść karę.
-Dlaczego ma jej zrobić krzywdę? to ona go tak załatwiła?! - odezwała się matka
-Nie! bo chciała mnie pocałować! a on to przerwał i był zły! -krzyczał i coraz dalej oddalał się od sali tronowej, prowadzony do podziemnych lochów przez strażników.
Ojciec nie wiedział czy ma to odwołać czy ukarać młodego. W końcu on też nie mógł zapanować nad swoimi emocjami do Sif. Wzdychali tylko siedząc na tronie. Nie wiedział czy robi dobrze wsadzając go do lochów, młody mógłby rozpętać ogień. Z jego mocami nie ma żartów.
Gdy chłopak siedział w lochach ciągle się o nią martwił, żałował że pozbył się połowy swoich mocy, jednak planował ucieczkę z lochów. Ciągle tylko chodził niespokojny w prawo i lewo. Ojciec przyszedł do niego w odwiedzinach, stanął nad nim i chwilę go obserwował.
-Twoje zachowanie było godne tej kary - powiedział spokojnie
-Że się chcieliśmy pocałować?!?! - krzyknął potężnie a jego szata zapłonęła cała w ogniu. Wpatrywał się w ojca z ogromną nienawiścią, głęboko, głęboko w oczy. Atakował jego serce swoim wzrokiem.
Loki przełknął ślinę, nie mógł wydusić z siebie ani jednego słowa.
-Wiesz co, stary...- powiedział arogancko -... wolę być po stronie zła, niż bym miał żyć z Wami pod kloszem. Nie dam Wam jej tknąć!!!
-Nie kochasz nas, synu? - mówił Loki we łzach
-Precz!!! - wydarł się tak mocno, że zatrząsł się cały zamek.
Serafina która siedziała zamknięta w damskim lochu nawet to usłyszała. Jęczała ze smutku. Słyszała wszystko to, co mówił Crystal do ojca.
-Odpowiedz mi! kochasz Nas? -dalej się dopytywał
Loki wyczuwał w jego mocy że w głębi jego serca czuje miłość do rodziny, ale stracił do nich zaufania i obraził się na niego. Tą odpowiedź już poznał, chociaż Crystal mu nie odpowiedział. Odszedł od niego i poszedł do lochu Serafiny. Ta, gdy tylko go ujrzała nic nie powiedziała. Patrzyła się tylko w jeden punkt, jej twarz była całkowicie neutralna.
-Serafino, czy to ty zrobiłaś krzywdę Thorowi?
Jej wyraz twarzy zupełnie się nie zmieniał. Dalej patrzyła się w to samo miejsce, żadnych emocji, żadnego drgnięcia ręką, żadnych znaków. Jedynie mrugała oczami patrząc się w jedno miejsce.
-Serafino, popatrz się na mnie! to jest rozkaz! -krzyknął Loki
-Precz, wuju - taka była jej odpowiedź.
-Nie kochasz nas? jesteśmy rodziną!
-Ty nią nie jesteś, Loki Odynsonie z planety Malekithów - odpowiedziała kpiąco. Zupełnie jakby to nie była ona. Loki zmieszał się na tą odpowiedź, był na skraju załamania nerwowego starał się opanować przed wybuchem łez.
Powrócił do sali tronowej by poukładać sobie to wszystko w głowie. W całym Asgardzie zaczęła panować bardzo zimna i wroga atmosfera. Brakowało mu swojego ojca Odyna i Friggi.
Nagle przypomniał sobie coś na prawdę istotnego. Coś, co może stanowić powód zachowania ich dzieci. Zapomniał zniszczyć moc którą udoskonalał w laboratorium. Wydzielała ona coraz negatywniejsze promieniowanie. Laboratorium znajdowało się tuż nad lochami, nic dziwnego że się tak zachowywali. Przerażony szybko zmierzał w stronę laboratorium, machnięciem ręki ubrał promienioodporny pancerz i hełm. Laboratorium było całe w niebieskiej energii. Nie wiedział jak to zniszczyć bo jeśli przebije kamień z mocą rozniesie się na lochy i resztę zamku, wtedy całkowicie straci panowanie nad synem, a jeśli wypuści Crystala i Serafinę wyrządzą szkody w zamku i uciekną. Był w niezłych tarapatach. Musiał szybko rozważyć co dalej zrobić. Nie chciał nikogo stracić.
Wrócił się szybko do lochów do swojego syna.
-Czego chcesz, głupcze! -krzyknął Crystal gdy tylko go zobaczył
-Synu, wiem że kochasz mnie i matkę, wiem, że kochasz swoją przyjaciółkę i cały Asgard. Wyczuwam to w twoim sercu, wiem że jesteś uwięziony tam gdzieś przez te moce, byłem złym ojcem ale proszę powiedz chociaż jedno słowo, chociaż się postaraj powiedzieć tak że mi ufasz, że wyjdziesz z tego cało!
Niespodziewanie chłopak upadł na ziemię po tych słowach, coś ugodziło go prosto w brzuch, zwijał się z bólu, spoglądał na niego a z oczu leciały mu łzy, chciał wydusić z siebie słowo, coś w środku zakazywało mu powiedzieć że tak, że go kocha.
Loki wyczuł silną produkcję energii, cała nienawiść wylatywała z niego. Syn zwijał się z bólu, próbował mu ciągle coś powiedzieć ale miał ściśnięte gardło, rozdzierał się.
Synu, tato Cię kocha, Mama Cię kocha, Odyn Cię kocha! Cały Asgard Ci ufa! zrób to dla Serafiny, powiedz, że nasz kochasz! chodź jeden znak.
Syn coraz mocniej rolował się z bólu, tracił wciąż coraz więcej energii. Jego syn został uwięziony gdzieś w środku, na zewnątrz władała w nim nienawiść.
-Crystal, dasz radę wygoń te złe moce, zrób to dla nas. Już, dasz radę, jesteś silny!
Nagle gdzieś głęboko w sercu chłopca, zapaliła się iskierka. Crystal przestał się trząść, był cały napromieniowany ale starał się z całego serca opanować nienawiść która w niego wstąpiła. Wciąż cały był w konwulsjach ale wstał na nogi. Coś zaciskało mu brzuch i gardło. Crystal wyciągnął rękę w jego stronę. Zrobił krok po kroku w ogromnych bólach.
-Jeszcze trochę, dasz radę! jesteś najwspanialszym dzieckiem w całych Asgardzie, w całym wszechświecie, po wszystkie krańce nieskończoności! Kocham Cię!
-Ta...to... nie ko... nie ... -starał się uwolnić od złej mocy
-Kocham Cię synu, wierzę w Ciebie
-Tato..! ko...ch-ch..am Cię...kocham...kocham !
Nagle znów poczuł ogromny przeszywający ból i ugiął się.
-Myśl o tym cały czas, że Cię kocham! nie przestawaj o tym myśleć przypomnij sobie dobre chwile! jesteś naszym największym skarbem.
Ojciec powoli oddalał się od lochu w stronę laboratorium, zauważył lekki uśmiech na jego twarzy i spływającą łzę choć ciągle się telepał. Musiał się streszczać inaczej Serafinie zdarzy się to samo, a wtedy ona umrze ponieważ jest śmiertelna. Sif czekała już koło drzwi, płakała ale była gotowa na najgorsze. Zabezpieczyła wszystkich mieszkańców jak tylko się da. Obydwoje weszli do laboratorium, w zbrojach przeciwko napromieniowaniu. Już tam Thor na nich czekał wraz z przyjaciółmi, Lokiemu wypadła ostatnia łza z oka. Otoczyli się wokół kryształu. Trzymając swoją włócznię, wszyscy na 3 razy wzięli 3 oddechy.
Loki zamknął oczy by wysłać ostatnią wiadomość do syna, że może nie przeżyć wybuchu takiej ilości energii. Nagle w Crystalu coś się obudziło. Otworzył oczy, stanął na nogi. Nabrał ogromnej siły, wokół niego wytworzyła się tarcza.
Loki zaczął odliczać zniszczenie kamienia, wiedzieli, że na tym zakończą swoje życie. Cała gromada podeszła do kamienia i wszyscy na raz zadali potężne uderzenie całkowicie unicestwiając kamień.
Do laboratorium niespodziewanie wszedł Crystal, gdy nastąpiła potężna eksplozja energii, w ułamku sekundy stanął przed nimi. W ostatnich ułamkach ułamków sekund zauważyli jak całe pomieszczenie obejmuje jego tarcza, z niezwykle niewyobrażalną szybkością pojawił się tam gdzie oni, nie wiadomo w jaki sposób młodzieniec pochłonął cały wybuch, wszystkie okna w zamku eksplodowały, a oni stali i patrzyli się zdziwieni czemu jeszcze nie zginęli. Crystal stanął przed kamieniem i wsysał cały wybuch. Gdy wessał, skonał przy nich wszystkich, wypowiadając ostatnie słowa.
-Jesteście najwspanialszą rodziną aż po krańce wieczności... - i padł. Jego tarcza osłabła. Wszyscy zostali ocaleni z wyjątkiem jego. Oddać życie za rodzinę, nie ma chyba szlachetniejszego czynu.
Zamurowani wszyscy stali tuż przed nim, do oczu napływały im łzy. Loki już myślał tylko o śmierci. To on do tego doprowadził, on to stworzył. Klęknął nad nim i położył się koło niego, wszyscy gorzko płakali. Stracili go. Nagle do laboratorium przyszła Serafina, zobaczyła ten smutny widok. Podkrążyły jej się oczy, zaczęła płakać i trzęsły jej się ręce. Poza zamkiem rozpętała się potężna ulewa, niemal rozerwanie chmur, ogromne tornada. Upadła na ziemię i poczołgała się do niego. Zanim przybliżyła się zapytała
-Wujku Loki, czy on będzie żyć?
On cały czas płakał, głaskali go po głowie, całowali. Był ich bohaterem. Ogromnie tęsknili za nim, myśl o jego śmierci zżerała ich od środka.
Serafina słaba i wyczerpana doczołgała się do niego i przy wszystkich pocałowała zmarłego Crystala. Nie chciała oderwać od niego ust. Nikt jej nawet nie powstrzymywał po tym co się wycierpiała. Dziewczyna położyła rękę na jego sercu, oderwała usta i usiadła. Rozpięła jego szatę i położyła rękę na klatce piersiowej a drugą uniosła do góry. Wciągnęła pioruny i w ostatkach sił, starała się go zreanimować.
Wszyscy płakali nad nim i modlili by ożył.
Serafina uderzała, nieustannie uderzała. Nagle Loki się wzdrygnął.
-Jest! jest! czuć energię, może się udać!
Dziewczę było już wyczerpane.
-Serafina, jeszcze trochę! -błagał Thor
Nagle oczy Crystala się otworzyły. Wtedy dziewczyna skonała.
Otwierając powoli swoje oczy, chłopak widział jak upada Serafina.
-Crystal! udało się! wróciłeś do nas! - cieszyli się
-Serafina! - wystraszył się Crystal
Ona bladła, umierała i robiła się sina.
-Tato, przywróć mi wszystkie moce! chcę ich! chcę ją wskrzesić, wszystkie moce!
-Crystal wszedł do komory zabierającej moce, Loki obrócił całkowicie tryb na wsteczny dzięki czemu przywracała mu moce. Młodzieniec wyszedł z komory, szybko podczołgał się do Serafiny. Jego oczy przybrały złoty kolor, skóra biała i mieniąca się. Zamknął oczy i dotknął jej policzka. Serafina szybko zrobiła się rumiana i wróciła do życia, jednak była słaba. Swoim wzrokiem próbowała odnaleźć Crystala, czuła rękę na swoim policzku, wyczuwała jego moc. Czuła jak bije od niego silne uczucie, silna miłość. Nagle silna energia obejmuje ją całą. Serafina szybko podnosi się na nogi po otrzymaniu ogromnego kopa energii. Elektryzują jej się włosy a oczy oślepiają.
Dziewczyna widzi najpiękniejszy widok w swoim życiu.
-Uratowałaś mi życie - powiedział chłopiec
-A ty mi.
-Bracie, pozwól im być razem - poprosił Loki
-Niech się dzieje wasza wola, Serafinko - powiedział Thor
Sif uścisnęła wszystkich mocno, podziękowała że przy niej byli. Wycałowała ich wszystkich.
Każdemu spadł kamień z serca.
Asgard i wszyscy jego mieszkańcy byli bezpieczni. Już nic nie zagrażało im życiu.

Rozdział 8

Pewnej nocy, w Asgardzie zaczął padać śnieg. Zrobiło się zimno, wszyscy przesiadywali w zamku jednak dla Lokiego był to bardzo przyjemny klimat gdyż pochodził z lodowej planety. Ostatnimi czasy zaczynał prowadzić różne badania, czasami nawet nie miał czasu dla Sif, dla syna i rodziny. Pogłębiał się w rozpracowania jakiś nowych mocy. Do Asgardu przychodzili nowi mieszkańcy, niektórzy z nich bardziej zamożni mieszkali z zamku. Przybyło sporo utalentowanych mężczyzn i kobiet. Loki nie miał czasu ich powitać, całe dnie i noce spędzał na tym dziwnym i wciągającym badaniu, że gdy czasami przychodził do jego wspólnej komnaty z Sif, zachowywał się bardzo arogancko.
-Loki, zauważyłam że masz dla mnie coraz mniej czasu. Nad czym ty tak ciągle pracujesz?
-Nie będę Ci tego tłumaczyć, bo twój poziom wiedzy nie zdoła tego odebrać
-Co się z Tobą dzieje? jesteś jakiś inny! - smuci się
-Wybacz, nie mam czasu na rozmowy.
-Loki kiedy ostatnio się kochaliśmy?! - krzyknęła
-Zamilcz!
-Loki, zmieniasz się na gorsze! te badania Cię niszczą!
W tym momencie nie wytrzymał, puściły mu nerwy. Zrobił się niebieski i zimny. Jego oczy miały krwisty kolor. Odepchnął Sif ta uderzyła o ścianę i straciła przytomność. Do pokoju wbiegł Crystal, dopiero teraz zbladła mu mina. Coś do niego dotarło, w oczach pojawiły się łzy. Zrozpaczony nie wiedział jak wytłumaczyć to swojemu synowi.
-Tato! co zrobiłeś mamie!
-Ja... ja...
-Jesteś potworem - powiedział syn
Loki klęknął na kolana, złapał się za twarz by przysłonić łzy. Jego ręce się trzęsły.
-Mamo! słyszysz mnie? Jak mogłeś ją skrzywdzić!? nigdy Ci tego nie wybaczę! - zbuntował się Crystal
Matka zrobiła się biała jak lód, miała sine usta i umierała.
-Ona nie ma takiej siły jak ty! - wrzasnął syn
Crystal podniósł ręce nad nią i wskrzesił Sif. Gwałtownie otworzyła oczy, podniosła się i rozpędziła ku Lokiemu. Złapała go za szyję i trzymała przyciskając do ściany.
-Ufałam Ci! dlaczego mi to zrobiłeś!
-To ta moc, opętała mnie - mówił w płaczu
-Zostaw te badania, poświęć więcej czasu rodzinie!
-Obiecuję, przebacz mi że podniosłem na Ciebie ręce - błaga
Nagle w pokoju pojawia się Serafina, ni stąd ni zowąd. Była niewidzialna i wszystko widziała.
Sif której z której oczu wylatywały łzy puściła Lokiego, i uciekła z komnaty.
Loki pobiegł za nią by ją zatrzymać, ale już jej nie było.
-Nieeeeeeeeeeeeeee!!! wróć do mnie!!! - darł się zapłakany na środku korytarza. Inni Asgardczycy tylko mu się przyglądali.
-Tato, znajdę mamę - powiedział syn
-Przepraszam, przepraszam za swoje czyny, nie mogę Was stracić - płakał dalej
-Jeśli mama Cię kocha, to Ci wybaczy.
Serafinka stała tylko i przyglądała się zrozpaczonemu wujowi, nie wiedziała jak na to zareagować ale nie chciała nic mówić swojemu tacie.
-Wujku, nie płacz - klęknęła nad nim i przytuliła go - będzie dobrze.
W tym samym czasie...Sif znajdowała się w laboratorium Lokiego, była ciekawa czym jest moc nad którą tak pilnie pracuje. Zbliżywszy się do niego czuła ostre negatywne promieniowanie. Zdała sobie sprawę z tego, że Loki nie wiedział o tym że był przez ową moc napromieniowany, wszystko to robił bezmyślnie. Jednak złamał jej serce. Zastanawiała się czy do niego wrócić. Serce jej mówiło żeby wróciła a mózg by odeszła od niego. Ale gdzie by się wtedy podziała?. Wyszła zapłakana z laboratorium i już zmierzała w stronę komnaty. Był tam Loki. Płakał na łóżku, obdarł poduszki i przeraźliwie rozpaczał.
Sif krok po kroku, niesłyszalnie podeszła do łóżka, usiadła i dotknęła go za plecy.
W ułamku sekundy wyczuł ją, jej serce było obdarte i krwawiło ale wciąż czuł że Sif go kocha.
Dziewczyna przytuliła się do niego, on objął ją i tak leżeli chwilę czasu.
-To nie była twoja wina - powiedziała - to ta moc nad którą pracowałeś
-Muszę się tego pozbyć - wycierał łzy
-Crystal jest na to odporny, on to zniszczy inaczej promieniowanie rozejdzie się na cały zamek- zapewniała
-Kocham Cię Sif, nie wiem czy jeszcze kiedyś mi wybaczysz
Nagle poczuł w jej sercu ciepło, stan jej serca poprawiał się, nie krwawiło aż tak bardzo. Wystarczyło, że powiedział że ją kocha.
-Tak rzadko mi to mówiłeś
-Kocham Cię, kocham Cię najbardziej we wszechświecie!
Serafina i Crystal załamani poszukiwaniami, przeszukali już ostatnie miejsca w zamku ale nie znaleźli matki, musieli wrócić, szli i szli przez korytarze aż na sam szczyt do ich komnaty. Jednak w niej rozchodziły się dziwne odgłosy wzdychania. Zatrzymali się i nasłuchiwali skąd dochodzą te dość nietypowe odgłosy.
Z komnaty Lokiego i Sif.
-Crystal, słyszysz to samo co ja? haha - mówiła rumieniąc się
-To głos taty i mamy - mówił podekscytowany
-Co oni tam robią? - dopytywała się
-Mama mówiła kiedyś że to tajemnica dorosłych
-Aaa, czyli co to jest? -drążyła dalej
-Tato mi mówił że tak się urodziłem
-A może podglądniemy twoich rodziców? - zaproponowała
-No dobra, ale tylko przez otwór na klucz
-Ale ja jestem niewidzialna. Możemy być nie widzialni i wejść tam
-No ale wiesz, to trochę mnie krępuje - przyznał Crystal
-Przestań, oni też musieli się skądś dowiedzieć. Złap mnie za rękę i będziemy nie widzialni.
Ciekawscy szybko zniknęli, przeniknęli przez ścianę do pokoju jego rodziców.
Stanęli na środku pokoju i wpatrywali się w dość dziwne dla nich zjawisko. Serafina zrobiła się czerwona jak burak i miała ochotę wybuchnąć śmiechem ale zasłaniała ręką twarz. Crystal miał zupełnie neutralną twarz, pot skapywał mu z czoła kropla po kropli widząc to.
-Pssst, Serafina!
-Co, hhihiihiiihii - podśmiewała się
-To niegrzeczne z naszej strony
-Przestań, nie widzą nas - zapewniała rozśmieszona
-Myślisz, że taki czas kiedyś przyjdzie dla nas? - zapytał Crystal
Popatrzyła się na niego zmieszana i zarumieniona od ucha do ucha
-Nie wiem... ja.. nie wiem - starała się uniknąć tego pytania jak najszybciej
-Chciałabyś spróbować? - pytał
-Dziewczyna jeszcze bardziej się wystraszyła i zarumieniła...
Szybko pociągnęła go w stronę ściany i znaleźli się na korytarzu. Puściła jego rękę i patrzyła jak wryta.
-Coś nie tak? mówiłem, że to tylko dla dorosłych- zapytał zupełnie normalnie
-Ale byłam ciekawa...
-Czemu? chciałabyś zrobić połączenie?
-Nie zadawaj mi tutaj teraz takich pytań - rumieniła się
-... bo wiesz, mi się podobasz i ten... - dokańczał nieśmiale patrząc oczami w dół
-Ty mi też, ale nie wolno nam.
Dała mu buziaka w usta i pobiegła w stronę komnat Thora i Jane -jej rodziców.
Chłopiec stał z rozszerzonymi oczami na środku korytarza ze śladem różowej pomadki na ustach którą zostawiła Serafina. Jęki wciąż docierały do jego uszu i stały się różnymi wizjami w jego głowie.
Szybko oddalił się od korytarza i przysiadł w sali tronowej. W zamku gdzie nie gdzie panoszyli się inni mieszkańcy. Postanowił znaleźć Thora.
Byli oni poza zamkiem. Thor żegnał Jane ponieważ wracała już na ziemię. Ojciec obejmował córkę która trzymała w ręku chusteczkę i machała mamie na pożegnanie.
-Mamo, ale wrócisz tak? - dopytywała z utęsknieniem
-Wrócę, nawet jutro kochanie!
I zniknęła. Thor zauważył bratańca który idzie w ich stronę.
-Cześć młody, jak tam?
-Dobrze wujku - zapewnił
-Czemu masz różową plamę na ustach? - wskazał palcem
Serafina się wzdrygnęła i popatrzyła na Crystala. Zmieszany chłopak popatrzył się na nią, ona machnęła ręką by zasłonić szminkę.
-A nie, wydawało mi się - zmieniał Thor - idźcie się bawić, tylko nigdzie się nie oddalajcie - ostrzegł.
Gdy się oddalił, Serafina rozluźniła dłoń a szminka na jego ustach się znowu uwidoczniła.
-Mało brakowało xd- powiedział
Chwile patrzyli się na siebie, Serafinka podbiegła do niego i przytuliła.
-Podobał ci się buziak? - zapytała
-Bardzo - mówił zadowolony
-Pokazać Ci moje moce?
-Chętnie bym zobaczył  - uśmiechnął się
Serafina zaprowadziła go na puste pole walki tuż za zamkiem. Tam trenowali ich przodkowie w Asgardzie.
-Odsuń się na chwilkę bo jestem niebezpieczna -zapewniała
Dziewczyna stanęła po środku ogromnego pola, jej oczy zrobiły się świetliste, uniosła się w powietrze podnosząc obie ręce. Z rąk wychodziły ogniste płomyki. Nimi rzucała w różne przedmioty treningowe.
Serafina wytworzyła czarną dziurę i zassała do niej to co chciała, na wszystko wskazując palcem.
Zrobiła trąbę powietrzną całym swoim ciałem. Przyciągnęła jedną ręką chłopca do siebie, a drugą ręką pokazywała mu na niebo. Dziewczyna ozdabiała niebo planetami, gwiazdami, była gwiezdną malarką, stręczycielką roślinności.
Zauroczony Crystal wpatrywał się w jej niesamowite zdolności.
Jednak dziewczynie nagle zmarniał uśmiech. Stała się przybita. Wraz z jej humorem zmieniła się pogoda. Zaczął padać deszcz.
-Czemu jesteś smutna?
-Bo jestem inna od wszystkich - poleciała jej łza z oka
-Nie jesteś, masz wspaniałe moce, jak każdy!
-Ale jestem śmiertelniczką.
-Jak to możliwe? - pytał zdumiony
-Moja mama jest śmiertelniczką. Pochodzi z ziemi.
-Jest jakieś wyjście by zrobić Cię nieśmiertelną?
-Słyszałam, że istnieje kamień nieśmiertelności ale to legenda...
-Poproszę tatę, on nam pomoże jest magiem! może wszystko!
-A tak właściwie... to czemu jeszcze nie starłeś mojej różowej szminki z ust? -zaśmiała się
-Dobrze mi w niej, mmm owocowa !- powiedział z dumą
-Chcesz jeszcze? -pomrugała oczami
Serce zabiło mu szybciej, zaczął intensywnie wydzielać energię zauroczenia z tego wokół niego tworzyła się różowa tęcza. To był dla niej znak, że cały czas na to czekał. Dziewczyna zbliżała się maluteńkimi kroczkami w jego stronę, tak drobniutkimi by tylko przyjrzeć się temu zjawisku tęczy wokół niego.
Crystal machnął ręką i przyciągnął ją w swoje ramiona. Ich usta niemal się złączyły gdy nagle wkroczył Thor.
-Crystal! odejdź od niej! co ty robisz?!
Różowa tęcza zniknęła, słońce schowało się za chmury.
-Serafina, co to miało znaczyć?! - krzyczy Thor
-Puść mnie tato! chcę być z Crystalem!
-Masz całkowity zakaz spotykania się z nim.
Obydwojgu zapadło się serce. W Asgardzie rozpętała się szaleńcza burza. Serafinie puściły nerwy.
-Wybacz, ale nie pozwolę Ci mi rozkazywać. Jestem prawie pełnoletnia - zagroziła mu córka
Wiatr zaczął owiewać jej włosy, z jej oczu zaczęło się wydobywać światło które oślepiło Thora. Skierowała wiatr na niego, ten zdmuchnął go na drugi koniec wioski. Nie chciała bez przerwy być trzymana pod kloszem. Crystal patrzył się z ogromnym podziwem na nią, stał jak kołek. Obydwoje wiedzieli że mają mało czasu dla siebie. On odzyska wkrótce wzrok i całkowicie zakaże im się spotykać.
-Crystal...mój tato mnie zabije że to zrobiłam
-Musimy stąd uciec, jeśli chcemy być razem. Poszukamy kamienia i będziemy już zawsze!
-Ty też chcesz uciec od swojego taty?
-Mój by tego nie przeżył...
Nagle chłopiec usłyszał głos mamy
-Crystal! chodź tutaj! co ty zrobiłeś wujkowi?!
Serafina wystraszyła się, to byłby już jej koniec.
-Zrobiłem to niechcący! -...gdy nagle zwalił całą winę na siebie
-Wsadzą Cię do lochów! -krzyczała Sif
-Dostałem na co zasłużyłem - powiedział z zupełnie neutralną twarzą. Odwrócił się lekko za siebie, by ostatni raz zobaczyć Serafinę. W całym Asgardzie zaczął padać niesamowicie obfity deszcz, słychać było grzmienie.

CDN...

Wprowadzenie postaci do rozdziału 8

Crystal znalazł się przed zamkiem, w dość dziwnym miejscu. Spoglądał na niebo, by odszukać na nim Serafinę. Była dziwną lecz piękną dziewczyną, nie wiadomo dokładnie jakie posiadała moce, Crystal zawsze chciał się tego dowiedzieć. Przede wszystkim była nieśmiała, kryła się ze swoimi umiejętnościami, lecz któregoś dnia Crystal usłyszał rozmowę Thora i Jane, mówili coś o umiejętności zamrażania wzrokiem, zadawaniu bólu poprzez patrzenie się na wroga ale nie usłyszał o kim była mowa.

Crystal podziwiał niebo spacerując, miał nadzieję że ją znajdzie, bo większość swojego czasu spędzała poza zamkiem. Byli na razie przyjaciółmi, Serafina często go unikała może to dlatego, że boi się jego mocy?

Rozdział 7.

Pewnej nocy, gdy rodzice spali Crystal wstał, nie mógł spać. Coś dręczyło jego umysł. Ostatnio chodził niemrawy, jego twarz była neutralna. Nie okazywał żadnych emocji. Stanął przed ogromnym oknem w ich komnacie z widokiem na cały Asgard, obserwował planety które było widać na niebie. Coś kusiło go by się wymknąć. Chodź na chwilę. Pragnął poznać świat, zmierzyć się z niebezpieczeństwami, pokazać że tutaj rządzi Asgard. Tak rozmyślał bawiąc się swoją mocą. Uformował ręką ognistą kulę i podrzucał ją. Nagle zaskoczył go Loki.
-Co ty robisz? czemu nie śpisz?
-Próbowałem, ale nie mogę.
-Ostatnio dzieją się z Tobą dziwne rzeczy.
-Czuję się tutaj...odosobniony. Odciągacie mnie od moich rówieśników -narzekał Crystal
-Synu, boimy się o Ciebie. Muszę Ci coś opowiedzieć... chodź ze mną do biblioteki, porozmawiamy. Nie budźmy mamy bo śpi, miała ciężki dzień.
Obydwoje wyszli cicho z komnaty i poszli w stronę biblioteki. Crystal rozświetlił swoje ciało by oświetlić pomieszczenie.
-Jak to zrobiłeś? - zapytał się Loki
-Z tym się urodziłem, tato. Ale co chciałeś mi powiedzieć?
-Słuchaj, synu martwię się o Ciebie ponieważ boję się że przejdziesz na złą stronę. Rozumiem, że masz to po mnie... ja..
-co takiego? - przerwał
-masz charakter po mnie. Też kiedyś pragnąłem władzy, stawałem się złym czarnoksiężnikiem, próbowałem zabić własnego ojca by zdobyć tron, mieć wszystko dla siebie ale proszę... nie bądź taki. Wiem, że masz gorące serce, że chcesz walczyć i jesteś ciekawy świata ale to wszystko przed Tobą. Ja Cię zabiorę i powalczymy z różnymi stworami.
-naprawdę? wyruszymy na wyprawę? - powiedział głośno chłopak, aż zapłonęły mu włosy. Ucieszył się z całych sił.
-tak, do ranka jeszcze trzy godziny już widać wschód ale nie odchodź beze mnie. Czekaj przed zamkiem.
-tak jest! ojcze pozwól, że pójdę do Thora- powiedział Crystal po czym z uśmiechem machnął swą czerwoną i ognistą peleryną znikając.
Loki teleportował się do garderoby, jednak coś tutaj nie grało. Popatrzył się przez okno i zobaczył dziwne czarne chmury. Zazwyczaj w Asgardzie oznaczały niebezpieczeństwo. Szybko machnął rękami i przebrał się w pancerz. Teleportował do komnaty jego i Sif. Zastał ją ubierającą się.
-Ej! Loki, musiałeś akurat w tym momencie kiedy się ubierałam?
-To pilne. Moja droga, spójrz za okno.
-Widziałam, wiem co to oznacza - powiedziała zatrwożona - Loki, gdzie jest syn?
-Siedzi u Thora i Jane.
-Musimy iść po niego - złapała męża za ramię i teleportowali się do nich.
Znaleźli się w ich komnacie, Thor krążył zaniepokojony sytuacją. Również widział chmury, Jane była w gabinecie i przeglądała księgi natomiast Crystal i córka Thora i Jane, Serafina układała sobie włosy. Crystal patrzył się na nią i nie zauważył nawet rodziców.
-Loki, bracie chyba zagraża nam niebezpieczeństwo - podejrzewał Thor
-Będziemy walczyć? - powiedział Crystal z zadowoloną twarzą.
-Mógłbyś nie cieszyć tak swojej facjaty, Crystal? - dogryzła mu Serafina
-Sama się zamknij, jak śmiesz tak do mnie mówić! przecież jesteśmy przyjaciółmi! - krzyczał na nią chłopiec
-Thor, musimy zebrać armię. Są z królestwa Malekith - powiedział widząc jak nadchodzą.
-Crystal, za mną! - zawołał Loki
Chłopiec szybko się zerwał, pocałował niespodziewanie Serafinę w policzek i przeprosił. Po czym razem z rodzicami teleportował się przed zamek. Stali tuż przed wejściem, mnóstwo strażników zgromadziło się za nimi, również Thor i Serafina.
Młodziak był nabuzowany energią na Malekith, co dostrzegał ojciec. Był zadowolony z tego, widać było że z pasją chce bronić z nimi królestwa. Jednym ruchem mógł pozbawić wszystkich Malekithów życia.
Prawie się wyrywał. Nie wytrzymał z emocjami i wybiegł prosto w armię wrogów.
-Crystal!!! nie teraz!!!
W jednej chwili widać było jak wrogowie ruszają swoją bronią. Już myśleli, że zabili im syna gdy nagle otworzyło się niebo, z ziemi wydobył się potężny ognisty promień. Znajdował się w nim chłopiec, miał skrzydła z ognia cały napromieniowany energią, miał czerwone oczy, czerwony kolor skóry a w ręku trzymał włócznie.
Jego rodzina stała tylko bezradnie, nie wiedziała czy zaatakować. Gdy nagle wokół syna pojawiły się potężne pioruny jakie nigdy w historii nie pojawiły się w Asgardzie. Wchłaniał całą energię piorunów i wycelował prosto w Malekithów. Wszystkie jego moce rąbnęły w całą armię Malekithów całkowicie zmiatając ich z powierzchni ziemi. Następnie Crystal uplotł lasso z piorunów i rzucił prosto w kosmos.
Rodzice zdali sobie teraz sprawę jak potężny jest Crystal, byli z niego dumni.
Widzieli, jak młodzieniec trzymając lasso przyciąga planetę Malekitów z ogromną siłą, jakiej nawet Thor nie zdołałby osiągnąć. Następnie jednym machnięciem ręki chłopiec niszczy całą planetę wrogów i pochłania z niej całą energię aż nie rozpadnie się na drobne asteroidy.
Wszystko trwa przez kilka minut, rodzina stała wzruszona patrząc na jego pierwszą walkę.
-To chyba mieszanina wszystkich bogów i istnień w historii całej galaktyki, zebrały się w nim te wszystkie moce - mówi Loki ze wzruszeniem patrząc się na to.
-Będziemy najpotężniejszym królestwem z jego mocami.
Chłopiec kończy swój występ i obniża się na ziemię. Po czym chowa ogniste skrzydła. Jego szaty i oczy nabierają kolory tęczy.
-Tak się załatwia wrogów - powiedział dumnie Crystal patrząc się na ojca.
-Synu, nie możesz używać aż tak drastycznych mocy, jesteśmy tu jeszcze, nie jesteś sam - powiedziała Sif.
-Przepraszam, może przesadziłem - zmarniał - ale wtedy naprawdę nie chciałem by któryś Was zginął podczas gdy władam takimi mocami - odpowiedział Crystal
-Odlot! -krzyknęła Serafina.
-No młody, będą z Ciebie bogowie - stwierdził Thor - aż czuję się zbędny.
Wszyscy weszli do zamku, Crystal czuł się przygnębiony po tym co zrobił. Ojciec kucnął nad nim i objął ramieniem.
-Co cię gryzie, synu?
-Boję się swoich mocy, jestem niebezpieczny. Nie powinienem był żyć - płacze
-Nawet tak nie mów, ja i matka bardzo Cię kochamy. Jesteś naszym największym skarbem, synu - pocieszył go Loki
-Chcę być taki jak ty, muszę się tego pozbyć bo Serafina się mnie boi! -ryczał wniebogłosy wtulony w ramię taty - jestem niebezpieczny, takimi mocami mógłbym zgładzić Asgard. Nawet nieumyślnie. Odbierz mi część mocy!
-To głupstwo co mówisz! to nonsens! bądź kim jesteś, nie zmieniajmy tego - smucił się Loki
-Tato, wysłuchaj mojej prośby i zrób to o co Cię proszę. Jest mi z tym źle - płakał jeszcze bardziej gorzko.
-Jakich mocy chcesz się pozbyć?
-Niszczenia światów, zmieniania wyglądu i i... sam nie wiem czego jeszcze, tyle jest tego!
-Dobrze, chodź ze mną do laboratorium.
Obydwoje teleportowali się do laboratorium.
-Wejdź do tej komory, niczego się nie bój - zapewniał Loki - to wysysacz mocy.
-Jestem gotowy
-To może boleć - ostrzegł Loki
-Jestem gotowy!
-W takim razie zamknij oczy, skup się i pomyśl o tych mocach których chcesz się pozbyć a maszyna zrobi swoje.
Crystal zamknął oczy, wielka igła wysysała z niego te moce których chciał się pozbyć raz na zawsze, przez parę sekund skręcał się z bólu ale wciąż pozbywał się mocy.
-Starczy! - krzyknął syn
Loki szybko wyłączył urządzenie. Crystal otworzył klapę komory i wyszedł zupełnie inny.
Jego oczy nie zmieniały koloru, włosy też i jego ciało. Czuł jak spadł mu ciężar z duszy.
-Pokaż mi jakie moce teraz posiadasz? - zapytał się Loki
Crystal machnął ręką na stół z pustymi probówkami rozwalając go
-Dobrze, a inne?
Syn zaczął chodzić po ścianie i suficie, zrobił się niewidzialny. Uderzył w cegłę i zrobił ogromną dziurę. Przemieścił się z jednego kąta na drugi z prędkością światła, wyrzucił energię i zassał co wyczuł Loki. Zamroził kawałki szkła probówek. Uniósł przedmioty ręką, zmienił szaty, przybierał wyglądy Lokiego, Sif, Thora i Serfainy.
-Nonono, nawet w tych Ci do twarzy - zaśmiał się Loki
-Ciesze się, że pozbyłem się tamtych, już nie wyglądam jak pajac - powiedział poważnie
-Bez przesady, teraz jesteś równy ze mną - dodał Loki
-Zawsze chciałem być taki jak Ty - uśmiechnął się do niego pogodnie - idę zaprosić Serafinę poza zamek, bo od tygodnia nie wychodziłem na zewnątrz.
-Mam nadzieję że nie w innym celu ją zapraszasz niż zwykły spacer? - zapytał ciekawski ojciec - podoba Ci się ona?
Crystal się tylko zarumienił po czym zniknął.

CDN...

Rozdział 6

Minął ostatni miesiąc. Sif leżała na łóżku, poród odbierała pielęgniarka królewska. Byli przy tym wszyscy, Loki, Thor i przyjaciele oraz ważni mieszkańcy zamku. Poród będzie dla niej okropnie bolesna, wręcz nie do zniesienia ponieważ ma nieco słabszy organizm. W momencie gdy zaczęli, dopadł ją potworny ból jednak gdy dziecko wyłaniało się coraz szybciej ból mijał. Loki czuł jedną energię w pomieszczeniu. Crystal znieczulał jej ból dzięki czemu nawet nie poczuła kiedy przyszedł na świat.
Loki wziął go na ręce. Piękne zielone oczy, nagle zmieniały kolory na tęczowe, ogniste, błękitne. Widział w nich żywioły. Jego włosy były brązowe i miał bladą karnację. Był rozgrzany swoją energią.
-Ba...! -odezwał się mały wyciągając ręce w jego stronę.
-Witaj w Asgardzie, mój synu - mówił wzruszony.
Nagle słychać było huk w pomieszczeniu, Odyn upadł. Dziecko odwróciło głowkę w tą stronę. Loki nie czuł żadnej energii. Crystal ślinił mu rękaw, jego oczy błyszczały.
-Wszech ojcze! wszech ojcze!
-Królu, słyszy mnie Król?
-Nie żyje! nie!! -jęczała Frigga
Loki spojrzał na Sif. Spała jak zabita. Spojrzał na Crystal. Syn patrzył się na Odyna. Jego oczy zmieniały kolor na biały i błyszczały się. Dziecko wyciągnęło rączkę, widziało jak wszyscy płaczą nad Odynem.
Loki poczuł silną energię która wychodzi z syna, za oknem uderzył potężny piorun który gwałtownie obudził Sif.
Król ożył. Jego biała twarz zrobiła się z powrotem rumiana. Był w szoku, podniósł się.
Loki wciąż obserwował syna na swoich rękach, jego oczy mieniły się w tęczy, jego rączka wciąż była skierowana na Odyna, Loki wyczuł pozytywną energię, wypływającą radość.
-Odynie, mężu, ty żyjesz! Jak to się stało! - powiedziała Królowa ocierając łzy.
Wszyscy patrzyli się nagle ze zdumieniem na Lokiego który trzyma swojego syna w rękach.
-Dziecko schowało rączkę i kontynuowało ślinienie rękawa swojego taty. Jego oczy zmieniły się znowu na brązowe, jak w chwili narodzin.
-Mój syn wskrzesił Odyna! - powiedział zszokowany Loki, do wszystkich zgromadzonych.
Odyn podszedł do dziecka i ukłonił mu się całując po główce. Sif gwałtownie wybudzona z drzemki przyglądała się całemu zjawisku. Jej syn posiada wszechpotężną moc, jakiej nawet Odyn nie posiadał. Ani Loki.
-Hahah, synu, mojego rękawa się nie ślini - zauważył nagle i roześmiał się.
Dziecko odwzajemniło mu to pogodnym uśmiechem, dziecko dotknęło jego policzka i skierowało główkę w stronę mamy. Wszyscy stali osłupieni nie wierząc własnym oczom.
Crystal wyciągnął drugą rączkę w stronę Sif, jego oczy zmieniły się na ogniste, poczuła w swoim ciele pozytywną energię. Coś budowało ją od środka i była w stanie postawić się na nogi. Wstała i podeszła do niego. Kucnęła koło męża.
-Ma....ma? - powiedziało cichutko dziecko
-Tak, jestem tu - powiedziała wzruszona
-Ta.....ta? -zapytało ponownie
Loki nie powstrzymywał się z radości
-Tak, teraz jesteśmy razem.
-Hihi, hihihi - zaśmiało się maleństwo
-Cry...stal? - wskazało na siebie rączką.
-Tak, jesteś Crystal synku - powiedziała Sif.
Z tłumu wyszedł Thor, by przywitać się z nim.
-Thoj? hih - zaśmiał się malec i pojawiły mu się rumieńce.
-Jest inteligentny. Wypowiedział pierwsze imiona tuż po narodzinach swoich narodzinach - powiedziała Frigga.
-Strażnicy ukłonili się w stronę Crystal i wyszli.
-Ma umiejętność wskrzeszenia, zmiany koloru oczu, przetrwania, wysyłania obrazów swoich myśli, wysysania energii, tarcza... - odczytywał Loki - ale część jeszcze poznamy bo to nie wszystko.

***

Minęło wiele lat. Królestwo się nie zmieniało, lecz i Thor doczekał się swojego syna wraz z Jane. Jednak miało tylko jedną umiejętność. Mały Crystal dorastał, stawał się coraz bardziej wyższy a przy tym atrakcyjny, powoli wyłaniał się cały jego wygląd. Lubił się uczyć, lecz wszystko odkrywał sam. Był tak zaradny, że rodzice wcale nie musieli mu mówić co ma robić. Jakby znał wszystko i wszystkich na wylot. 

Wertował książki z których uczył się Loki, był wesoły, narwany jednak myślał co robił. 

Nastoletni Crystal był posłuszny rodzicom, nie oddalał się od zamku bez ich pozwolenia. Nie było widać w nim jakiegokolwiek zła. Inni mówili że był podobny do Lokiego a inni do Sif. Młodzieniec sam sobie czarował, gdy nieco podrósł uczył się z rodzicami jak walczyć, jednak z wiekiem narastał w nim dziwny bunt. 

Któregoś dnia, uciekał im z zamku a wracał ranem. W najbliższym czasie umarł Odyn, ważyło się między obu braci który z nich przejmie po nim tron. Jednak Odyn wybrał Lokiego. Mimo, iż raz go zawiódł ale bardzo mu teraz ufał. Wierzył, że rozsądnie poprowadzi królestwem. Thorowi wcale nie zależało na tronie, starczyło mu to co miał. Lokiemu też było to obojętne i nie walczył o to miejsce. Jednak był szczęśliwy, że oddał mu tron. 

Loki i Sif zauważyli dziwne zakochanie swojego syna. Bał się, że będzie kiedyś taki zły jak był kiedyś jego ojciec. Że będą go nazywać od najgorszych magów tak jak kiedyś Lokiego. 

Ojciec bał, że popełni najgorsze głupstwo w swoim życiu. Miał charakter po nim ale Loki umiał się hamować. Jednak młodzieniec nie znał zasad gry. W tym królestwie rządził teraz jego ojciec po śmierci dziadka, czy Crystal przejdzie na ciemną stronę? czy pozostanie wierny asgardomi? 

CDN...

Rozdział 5.

Idąc już korytarzem do Sali Tronowej trzymał ją pod rękę, mieli ten sam wygląd i obydwoje uśmiechnięci.
W Sali tronowej przybywało sporo mieszkańców. Ojciec w parę sekund ozdobił całą salę, zakręciła mu się łza w oku, wreszcie jest dla tylu osób ważny a kiedyś był wredny i podstępny i wszyscy się od niego oddalali.
-Mam dla Ciebie niespodziankę - szepnął do jej ucha
-Jaką?
-Po toaście dam Ci ją przy wszystkich - mrugnął oczkiem.
-Drodzy poddani! przybyliśmy tu, by bawić się na całego za drowie mojego syna, księcia Asgardu Lokiego oraz jego wojowniczki Sif! Nie zapomniałem też o ich małym dziecku, który zajmie kiedyś tron swego ojca!
-Hip Hip, HURRA! - wydarli się równo w niebo głosy Thor i przyjaciele stojący koło Króla!
-Bawmy się! - krzyknął Król klaskając dwa razy w dłonie.
Zaczęła grać muzyka w całym asgardzie i wszyscy zaczęli tańczyć.
-Mogę prosić Cię, do tańca? - zapytał Loki
-Z przyjemnością - odrzekła podając mu rękę!
-E, e, e nie tak szybko. Chciałam Wam pogratulować dziecka - zaskoczyła Jane tuląc Lokiego i Sif - ah, prawie bym zapomniała. To ode mnie i Thora.
-Co jest w tym pudełeczku? - zapytała Sif
-Ubranko dla waszej dzidziiiiii!!!! - wyskoczyła Jane
Loki spojrzał trochę zdziwiony, zasłonił ustami śmiech.
-To ja już Was zostawię, idźcie tańczyć - dopowiedziała Jane i odeszła do Thora.
Para stanęła na parkiecie i zaczęła hulać w rytm muzyki.
-Nadszedł czas na toast! wypijmy za ich zdrowie! - zawołała Frigga trzymając ogromny kielich ku górze.
Lud krzyknął HOY! i wypili na raz!
-Sif, zapomniałem prezentu dla Ciebie - nagle wyrywa Loki
-Nic nie szkodzi ja poczekam tutaj a ty przynieś - uśmiechnęła się.
Loki szybko pobiegł do swojego pomieszczenia, tym czasem Sif stanęła sobie na poboczu i czekała.
-Wrrr! wrrrr! - usłyszała koło siebie męski głos
-Coś nie tak?! -krzyknęła do niego
-Wrrr! ale bym Cię dosiadł! krzyknął do niej i zbliżył się pijak
-Odczep się pan, bo wymierzę Ci tu sprawiedliwość przy wszystkich!
Loki wychodził już i biegł w stronę Sali. Widział jak ktoś szarpie Sif przyciągając do siebie a ona się broni i odpycha.
-Puszczaj bo się doigrasz! STRAŻ!
W jednej sekundzie pijak upadł z niespodziewanego powodu. Zabolało ją w brzuchu i złapała się.
Loki podbiegł do niej co sił w nogach.
-Sif! co się stało? co on Ci zrobił?! mam iść do Króla?
-Brzuch mnie boli - skarżyła się
-Ty go tak załatwiłaś zanim dobiegłem? - zapytał się.
-Nie, po prostu upadł i nie wstaje. O już się czuję lepiej.
-Dziecko wyssało mu energię. Chyba. Tak podejrzewam bo co innego? - stwierdzał Loki
-Minęło parę dni odkąd się pojawiło nie możliwe że nasze dziecko tak szybko rośnie - powiedział uśmiechnięty
-Wiesz, krzyżówka wojownika z magiem może nieźle namieszać, ałałała! - powiedziała w żarcie i skuliła się nagle.
-Może powinnaś odpocząć? - zaproponował
-Coś nie tak? -wtrąciła Frigga
-Tak, Sif źle się czuje - oświadczył zielonooki.
-Chodź moja droga zaprowadzę Cię do mojej komnaty i tam pozostaniemy - pomogła jej stanąć
-Zaraz mam dla niej coś...
Loki wyciągnął coś z kieszeni swojego stroju, małe czerwone pudełeczko. W nim był świecący i ogromny pierścień z diamentów. Uklęknął nad nią.
Frigga zasłoniła usta i nos dłońmi z niedowierzania, zaczęły jej lecieć łzy szczęścia.
-Sif, czy zechciałabyś być moją żoną? -oświadczył jej się.
Dziewczyna podeszła do niego i pocałowała go w usta, z jej oczu wylała się tęczowa łza.
-Wyjdę.
-UWAGA! -krzyknęła Królowa - Loki, nasz syn oświadczył się swojej Sif! HIP HIP HURRRA!!! -wariowała królowa a z nią też lud. Ustawiały się do nich kolejki asgardczyków chcący im pogratulować.
To był niesamowity wieczór. Pijaka który dobierał się do Sif, Królowa nakazał wyprowadzić za swoje haniebne zachowanie. Impreza trwała aż do białego rana. Odyn oferował synowi wspólną komnatę z Sif oczywiście propozycje od razu przyjęli lecz ich komnata znajdowała się na wysokim sektorze w zamku a nad nimi była komnata Króla. Mieli widok na cały Asgard, ogrody i na galaktyki.
W pokoju znajdowała się złota kołyska i ogromne łóżko. Z pokojem łączyła się toaleta oraz sala naukowa dla Lokiego. Nareszcie mogli nacieszyć się wspólnym kątem. Loki był nieźle napity po zabawie, z resztą jak i jego przyjaciele, a Thor tak mocno że już zagiął ostatnią pałkę nietrzeźwości. Tym razem to Sif prowadziła półprzytomnego narzeczonego który nażłopał się jak nigdy, jedynie seplenił coś przez drogę. Obydwoje zasnęli w nowej olbrzymiej komnacie na szczycie zamku a zbliżał się powoli ranek. Hulali do białego rana, a oni położyli się spać. Nagle Sif i Loki szybko się obudzili i nabrali ponownie energii, aż zaiskrzyły się im oczy. Dziecko podarowało im kolejną porcję energii.
-Sif, przecież przed chwilą byłem pijany - zdziwił się i smiał
-Skąd nasze dziecko bierze tyle energii...
-Chodź szybko do sali badań, musimy je wreszcie poznać.
Udali się do sali badań, ona położyła się na stoliku i przyłożyła do siebie mikroczipy.
-Widzisz je? - zapytała
-Haha, jest piękne! mamy syna. Ruszył do mnie ręką - zaśmiał się Loki.
Sif podeszła i oglądali małego. Myślałeś już o imieniu dla niego?
-Podoba mi się imię Terror, Izan, Larden... a Tobie? - wyjawił
-Mi sie podoba Nerran i Larden
-A co powiesz na Crystal?
-Idealnie!
Odłączyła czipy.
-Idę trochę w odwiedziny do Jane i Thora. Jutro wraca na swoją planetę i chciałam ją pożegnać.
-Dobrze. Trzymaj się, widzimy się niedługo - pożegnał się z nią Loki.
Gdy wyszła wstał i teleportował się poza zamek, by nieco odpocząć po męczącej biesiadzie. Po teleportacji znalazł się w ogrodach, miał z nich widok na cały zamek.


Loki miał nadzieję, że Crystal nie będzie tak zły jak on kiedyś. Że będzie dobrym czarodziejem. Jest ciekawy jak będzie wyglądał...
Jak ojciec? czy może matka?

A może jak obydwoje?
Nagle w jego głowa Lokiego odebrała dziwny przekaz, o dość silnym natężeniu energii.
Pochodził od dziecka. Był to obraz który się powiększał coraz bardziej i stawał się widoczny.
Nawet on, nie potrafił czegoś takiego stworzyć od wielu wieków, ani nie ma innego dobrego maga w Asgardzie oprócz niego.
Już widział, jak będzie wyglądał Crystal.

CDN...

Rozdział 4

Rankiem Loki wstał lewą nogą. W nocy słychać było straszne hałasy w zamku, był obudzony wiele razy. Był ciekawy co działo się w środku nocy. Wstał z łóżka z podkrążonymi oczami i rozczochranymi włosami.
Usłyszał na korytarzach dziwne krzyki i bieganie strażników. Szybko machnął ręką by doprowadzić się do normalnego wyglądu i już zmierzał w kierunku drzwi gdy nagle ktoś pierwszy je otworzył. Do pokoju wpadli Odyn, Frigga, dwoje strażników asgardu oraz Thor z przyjaciółmi. On stał na środku zmieszany, na ich twarzy była trwoga.
-Loki! Sif zniknęła!
-Jak to zniknęła? - zadrżał
-Poszłam sprawdzić czy dobrze się czuje i co robi. Zobaczyłam tylko rozgrzebane łóżko i okropny bałagan w całym pokoju. Jakby przeszło tornado a okno było wybite - powiedziała smutna i spanikowana Frigga - musisz ją znaleźć synu! ktoś ją porwał!
Loki zaczął trząść rękami, serce biło mu ze strachu a jego oddech przyspieszył się. Zniknęły Jane, Amora i teraz twoja Sif.
-Odnajdę ją! - powiedział zaciskając twardo pięści - nie dam ich skrzywdzić. Potrzebuję pomocy.
-Idziemy z Tobą - powiedział Thor.
Cała armia wyszła z asgardu na czele której stał Loki i Thor, ostro uzbrojeni. Loki miał zielony pancerz i czarną pelerynę a na głowie miał nietypowy hełm z rogami. Przeczuwali że to ich wrogowie z planety Malekith, ponieważ od wieków stali za porwaniami. Nie mógł nawet przepuścić przez głowę myśl że coś stanie się jego ukochanej i dziecku. Rozerwałby im całą planetę gdyby tylko tego chciał by raz na zawsze zakończyć to nawet jeżeli tam się urodził i stamtąd pochodził. Był zdenerwowany a jednocześnie bał się że stanie się tragedia, Sif by sobie sama nie poradziła zwłaszcza gdy nie miała na sobie zbroi tylko została porwana prosto z łóżka.
Gdy wylądowali w Malekith rozdzielili się i chodzili po różnych grotach. Było okropnie zimno, ślisko i mgliście. Lodowe skały kruszyły się pod jego naciskiem. Z ust z każdym jego oddechem wychodziła para, musiał prześlizgnąć się do kryjówki wrogów.
-No proszę, co tu robisz Asgardczyku! -odezwał się mieszkaniec Malekith.
Loki wzdrygnął się, by się bronić od razu machnął ręką i zamroził go. Usłyszał jak zbliża się armia. Myślał, nad teleportowaniem się prosto do ich kryjówki gdy tylko wyjdą przeszukają całe pomieszczenie.
Do uszu Lokiego docierały coraz głośniejsze kroki strażników, schowany za ścianą czekał na moment...jeszcze chwilę... i już.
Gdy skręcili zamknął ostrożnie metalowe, ciężkie drzwi od kryjówki, do jego głowy dotarły nagle czyjeś myśli, wyczuł w pomieszczeniu ciepłą energię i nagle do jego uszu dotarły jęki dziewczyn. Od razu wyczuł skąd dochodzą. Ruszył do kolejnego tunelu, z którego dobiegało echo. Gdy wyszedł ujrzał uwięzioną Jane zakutą w metalowe łańcuchy oraz Sif przepiętą przez brzuch, ręce i szyję tak mocno ściśniętą że ledwo jęczała.
-Nie...! - szepnął pod nosem wystraszony. Podbiegł do Sif, i próbował przeciąć ogniem łańcuchy, ale nic z tego. Chroniła je tarcza. Na wszelkie sposoby próbował ją przebić, lodem, ogniem, swoją siłą. Patrzył tylko na ukochaną bezradnie która ledwo nabiera powietrza. Zostało mu tylko zaklęcie.
Stanął przed nią, i wypowiedział "nonrofagus" w tej chwili łańcuchy się znacznie poluzowały.
-Wyślizgnij się jakoś, ja spróbuję odczarować tarczę...
Sif prawie wyszła jednak poraził ją prąd z tarczy i straciła przytomność.
-Nieee, dzieckoo! -gorączkował się
-Jane poczekaj zaraz cię uwolnie, musze rozwiązać tarczę.
Jane próbowała mu wskazać miejsce lecz miała zakneblowane usta, wskazywała na kamień który leży na stole. To nim może przeciąć tarczę.
Szybko podbiegł po kamień i przejechał po tarczy. Za każdym razem gdy przesuwał kamień coraz niżej, tracił swoje siły i stawał się wycieńczony. To wysysało mu moc. Natomiast Sif odzyskiwała przytomność.
Widziała jak zdejmuje tarcze a potem upada na ziemię prawie skonany.
Sif szybko się uwalnia, gdy nagle wchodzą wrogowie. Loki powoli otwiera oczy, już słyszy myśli wiele myśli i zdaje sobie sprawę że nakryli ich.
Jeden z Malekithów wystrzela w stronę Sif lodowe ostre pociski, gdy nagle Loki odskakuje z ziemi i osłania ją całym sobą z ostatkami sił by tylko chronić życie jej i dziecka. Wbija mu się w ramie jedenz odłamków co dodatkowo go osłabia.
-Loki!!! niee!!! -woła w płaczu dziewczyna
On trzyma w stwoich rękach jeszcze pałkę.
Malekithowie wystrzeliwują kolejne pociski w Sif, Loki znowu odskakuje już coraz niżej by jak najdłużej służyć jej jako tarczę. Wypowiada zaklęcie i nagle na jej ciele pojawia się zbroja i miecz z tarczą.
Sif odzyskuje moc, jej oczy zaczęły błyszczeć się na srebrny kolor, uderza z podwojoną siłą w całą grupę Malekithów, nie myśli już że może stracić dziecko. Myśli o tym by tylko przeżyli Loki i Jane.
Tymczasem książe próbuje wstać na nogi, na kolanach czołga się do Jane. Wie, że jeśli użyje po raz kolejny kamienia to straci całą moc i umrze.
-Słuchaj Jane, nie mogę Cię uwolnić. Poczekajmy na Thora. Oni już tu biegną. Wyczuwam ich energię.
Nagle do komnaty wbiegają strażnicy, Thor i przyjaciele i do końca tłuczą wrogów.
-Thor, bracie! uwolnij ją tym kamieniem! ja nie mogę działać! Stracisz moc ale uwolnisz swoją Jane, ja uwolniłem Sif i zobacz na mnie.
Thor bez zastanowienia złapał z kamień i szybkim energicznym ruchem machnął nim po tarczy, wrzasnął z bólu ale zdołał odwiązać Jane.
-Jane, weź Lokiego pod ręce i ukryjcie się. Loki musi odzyskać energię - powiedział Thor i ruszył ponownie walczyć.

-Loki kątem oka spoglądał na walczącą Sif, coraz bardziej wycieńczoną. Siły powoli mu wracały. Jedną ręką przyciągnął swoją kryształową włócznię. Rozpędził się na Malekithów i uderzył z całych swoich sił w ziemię powodując całkowite zapadnięcie się miejsc w których się oni znajdowali, dodatkowo zamrażając ich bez sposobu odmrożenia w jakikolwiek sposób. W tym momencie wszyscy spoczęli. Sif powoli upadała do tyłu, on refleksyjnie złapał ją. Myślał o dziecku, czy nic mu się nie stało. Najbardziej dziwił go niespodziewany fakt w jaki sposób ona odzyskała energię w tarczy. Nie miała umiejętności wysysania z kogoś energii, była zwykłą wojowniczką asgardu. Dotknął jej brzuch i wyczuł energię małego dziecka, wyczuwał w nim silne napromieniowanie, to go osłabiało. W tej sposób odkrył niezwykłą umiejętność swojego dziecka, możliwość pochłaniania energii w zagrożeniu i wyjątkową siłę przetrwania. Dziecko wciąż pochłaniało energię zamrożonych wrogów przez swojego ojca. Nagle Loki poczuł potężne uderzenie energii w jego ciele. Czuł że ma w pełni moc, a Sif otworzyła oczy.
-Lo...ki... gdzie jesteś?
-Przy Tobie, już dobrze.
-Nic Ci się nie stało Lady Sif? - odezwali się strażnicy którzy odpoczywali chwilę po walce.
-Loki... odzyskuję siły...
Wyczuł jak dziecko oddaje połowę energii matce a wysysa je z nieznanego źródła.
-Nasze dziecko to wysysacz energii - zażartował Loki trzymając ją w objęciach.
-Co? ono żyje? -rozweseliła się mówiąc z niedowierzaniem
-Ma też niezwykłą siłę i umiejętność przetrwania, dlatego. Wyczuwam to - powiedział książę
-Będziemy mieć prawdziwy skarb - powiedziała uśmiechając się i powoli podnosząc się na nogach
Thor niósł na rękach swoją Jane a z każdej strony osłaniali ich strażnicy.
Nie znaleźli jedynie Amory, córki Króla Runnuna, ale to już zmartwienie jej królestwa. Ona była tam tylko gościem i z resztą niezłą uwodzicielką i była podstępna jak nikt. Mało kto ją lubił.
Ranni asgardczycy wrócili do królestwa cali wykrwawieni. W sali tronowej czekali na nich zmartwieni Odyn i Frigga.
-Żyjecie! to cód wy żyjecie! znaleźliście je! to niebywałe! - powiedział uradowany wszech ojciec
-To dzięki Lokiemu, on znalazł i wykonał część roboty za nas, ja tylko uwolniłem Jane - powiedział Thor.
-Synu, wiedziałem że będzie z Ciebie ktoś! ale jak się czuje wasze dziecko?
-To ono pomogło wytrwać mi i Sif... znam jego moce - mówi Loki - wysysało energię z wrogów i dawało nam. Ma też niezwykłą umiejętność przetrwania.
-Będziecie mieć prawdziwy skarb, synu! - powiedziała szczęśliwa matka - w naszym królestwie nie było jeszcze kogoś z takimi mocami, są nietypowe, uhlala trzeba zrobić natychmiast biesiadę! - zarządziła szczęśliwa Frigga. Ogłosimy w całym Asgardzie że tutaj, w sali tronowej będzie uroczystość za Wasze zdrowie, a teraz idźcie do swoich komnat, musicie jakoś wyglądać na tej uroczystości - wygłosiła Królowa.
Wszyscy rozeszli się, Thor wreszcie odnalazł Jane.
-Thor, myślałam że nigdy mnie nie odnajdziesz i zginę tam - powiedziała Jane
-Nawet nie wiesz jak długo Cię szukałem, teraz jesteśmy już razem.
W tym samym czasie Sif szła do Lokiego komnaty razem z nim.
-Tak bardzo się o Ciebie martwiłem,
-Osłoniłeś mnie wtedy, zawdzięczam Ci życie. Gdyby nie ty, strzały już dawno pozbawiły by mojego życia i pewnie dziecka.
-Dla Was zrobię wszystko! - powiedział patrząc jej w oczy i trzymając rękę na brzuchu.
-Ałć! - krzyknęła patrząc się dalej w jego oczy
-Kopnęło
-Poczułeś?
Loki przyciągnął ręką za talię i całował, obydwoje rzucili się na drzwi od jego komnaty nie odrywając ust, otworzywszy drzwi padli na podłogę tak jak przedtem i całowali się.
-Lokiś, może zostawmy to na wieczór. Musimy się wyprawić na bal.
-Ty już masz sukienkę?
-Jak to?
-Tak to
Loki wyczarował jej sukienkę podczas gdy się z nią obściskiwał.
-Ty psotniku! ty psotniku! -śmiała się
-Wstańmy, haha, wstańmy!
Loki ledwo się oderwał od jej ust. Wstał i zmienił wyraz twarzy na poważniejszy, oczywiście jeszcze się do niej rumienił.
Podszedł do ogromnego lustra i popatrzył na nią.
-Sif, jak mam się ubrać na taką uroczystość? wyobraź sobie jakiś strój a ja go wyczaruję.
Sif zamknęła oczy, i on również. Wyczuł jej myśli i w jednym momencie widział strój. Gdy otworzyła oczy, machnął ręką i strój dosłownie "wyleciał" w jej głowy.
-Nie wierzę! wyglądasz... wyglądasz... jej! - otworzyła usta Sif
-Atrakcyjnie? - dokończył Loki - pociągająco?, przystojnie? - dalej dokańczał śmiejąc się
-Wszystkie z tych co wymieniłeś!
Toki miał na sobie ogrodmy kryształowy pas, srebrną wypolerowaną zbroję na piersi, błękitną i długą pelerynę która była ozdabiana kryształem na końcach oraz srebrny hełm z rogami ozdabiany diamentami.
Loki skierował się w jej stronę, zamknął oczy w skupieniu i wyczarował jej tą samą zbroję tylko w wersji damskiej.
-Teraz widać, że jesteśmy parą - dotknął jej policzka
Ona pocałowała go w rękę.
-Chodźmy, bo słychać jak schodzą się mieszkańcy na naszą uroczystość - dodał książę

CDN...

Rozdział 3.

Sif po męczącym dniu szybko zasnęła w swoim łóżku. Rano, szybko wstała bo od razu zaczęła myśleć o Lokim. Zobaczyła na swoim stoliku świeży posiłek i napój a także kartkę na drzwiach. Powolnymi ruchami podeszła i przeczytała:

"Najdroższa, wyruszyłem z Thorem w poszukiwaniu Jane. 

Obiecuję że wrócę cały i zdrowy, przygotowałem ci posiłek a w szafie czeka coś na Ciebie. 

Tylko nie przemęczaj się i nie walcz bo to ryzyko dla dziecka. Moja matka się Tobą zaopiekuje,

powiedziała żebyś przychodziła do jej sypialni w pałacyku. 

Kocham Cię, Twój Loki"

Czytając wiadomość uśmiechnęła się i odłożyła. Podeszła do szafy i zobaczyła kilka pięknych sukienek. Jedna była ombre i błyszczała, druga była srebrna i płonęła sztucznym niebieskim ogniem, a trzecia niebieska z cekinami i różową peleryną obłożoną diamentami. Ubrała niebieską z diamentami i założyła swój diadem. Wyglądała pięknie. 

Tym czasem bracia dotarli na ziemię. Po jej przyjaciołach również ślad zaginął. Nawet ojciec Jane. 

-Bracie, a jeżeli utknęła w innym wymiarze? musimy poprosić strażnika wrót o pomoc. On ją zobaczy i będziemy wiedzieć gdzie jest. 

Loki i Thor wrócili się ponownie do miejsca z którego się teleportowali. Stał tam strażnik wrót wpatrzony w galaktykę.

-Przyjacielu, wyśledzisz Jane? proszę. 

-Próbowałem. Ale nie widzę tego. Jakaś moc zabrania bym doglądał niektóre planety. 

-W takim razie musimy odwiedzić każdą planetę i ją przeszukać - powiedział zmartwiony Thor. 

Po kolei odwiedzali Królestwa, w każdym nie czuli się mile widzianymi gośćmi. Atmosfera na planecie była wroga im. Thor już całkowicie stracił nadzieję, że kiedykolwiek odnajdzie swoją Jane. 

Wrócili ponownie do Asgardu. Loki był zmęczony a Thor przybity. 

-Nie martw się, bracie. Jest tu wiele innych pięknych kobiet. Na pewno się jeszcze zakochasz

-To przez Ciebie bo zabrałeś mi Sif -mówił załamany

-Thor to było silniejsze ode mnie. Nie wywołuj kłótni. 

Obydwoje rozeszli się w inne kierunki. Loki zamknął oczy i prze teleportował się do zamku na drugie piętro do sali uroczystości. Siedziała tam reszta przyjaciół i popijała piwo. 

-Loki! przyłącz się do nas i napij się piwa. 

-Mogę się dosiąść, ale wybaczcie nie mam ochoty nic pić. A jak się ma Sif?

-Sif czuje się dobrze, jest w komnacie Królowej i rozmawiają - powiedział Elf

-To ty wyczarowałeś jej takie sukienki? 

Loki uśmiechnął się tajemniczo spoglądając oczami ku dole. 

-Dla niej zrobiłbym wszystko 

-Jutro w asgardzie będzie zabawa na cześć tego, że będziecie rodzicami. 

Loki uśmiechnął się jeszcze bardziej spoglądając uszami ku dole. 

-Na tą balangę przybędą wszyscy mieszkańcy z naszego Królestwa - dodali popijając piwo

-To wspaniale - odpowiedział w końcu książę 

-Na prawdę nie chcesz się napić piwa za zdrowie Sif i dziecka? 

-No to jednak się skuszę - uniósł głowę i uśmiechnął od ucha do ucha. 

-I o to chodzi stary! 

Tym czasem Odyn i Frigga przesiadywali w komnacie z Lady Sif. Ona czytała książki, Królowa leżała na łóżku a Odyn pisał na pergaminie. 

- Chciałabyś Lady Sif, by mój syn Ci się oświadczył - wyrwała z pytaniem

- Nigdy się nad tym nie zastanawiałam - odpowiedziała zmieszana

- Jak nazwiecie swoje dziecko? 

- Jeśli będzie to dziewczynka to nazwiemy Lendyna a jeżeli chłopiec to Nerran. 

- Piękne imiona. Cieszę się, że obydwoje jesteście szczęśliwi. Jutro odbędzie się huczna zabawa i będziemy pić za Was toast, moja droga. 

Nagle do komnaty wchodzi Loki, kłania się rodzicom. Zakochana Sif patrzy się na jego wysoką postać, na piękne zielone oczy, i lekko umięśnione ręce. 

-Kochanie! wróciłeś! - wstała z krzesła i podbiegła do niego.

-Witaj, pięknie wyglądasz - mówi, przytulając ją do piersi. 

-Dziękuję za sukienki, pyszne śniadanie. A miałam zapytać, czy Thor znalazł Jane? 

-Dla Ciebie wszystko, niestety ale przeszukaliśmy wszystkie Królestwa. Sporo ryzykowaliśmy że zostaniemy wykryci, nie tylko po niej ślad zaginął ale i po jej przyjaciołach - powiedział poważnie smucąc się. 

-Tak mi przykro. 

-Matko, Ojcze pozwólcie że zabiorę już Sif, dziękuję, że się nią zaopiekowaliście. 

-Możecie spać razem! masz nasze pozwolenie, miłego wieczoru synu - powiedziała Frigga układając włosy. 

Po zamknięciu drzwi, Loki popatrzał się podstępnym wyrazem twarzy dość nietypowym, do Sif i wziął ją niespodziewanie na ręce. Szybko pobiegł z nią do swojej komnaty, wycałowali się jak tylko mogli i poszli spać. 

CDN...

Rozdział 2.

Rano usłyszeli pukanie do komnaty. Słychać było krzyk jego matki, Friggi.
- Lady Sif! Czy jest u Ciebie mój syn Loki?
Loki szybko zerwał się z łóżka. Machnął ręką i przyodział się w szaty. Machnąłwszy jedną ręką na pokój wypowiadając zaklęcie i w ułamku sekundy cała komnata była wysprzątana. Kiwnął głową do Sif by otworzyła matce.
-Tak, jest twój syn, Królowo. Już otwieram.
Królowa wtargnęła do komnaty dosyć zdenerwowana!
-Czemu nie było Cię w komnacie wieczorem?
-Byłem u Sif i wróciłem trochę późno - skłamał patrząc ukradkiem na Sif
-A teraz jak to wyjaśnisz że Cię nie było?
-Teraz akurat przyszłem w odwiedziny.
-Co wyście tutaj robili?
Nagle do komnaty wszedł Odyn i Thor. Thor przeszył brata swoim wzrokiem, lecz Loki odpowiedział mu dużo gorszym wyrazem twarzy.
-Sif, do mnie! - powiedział Thor z uśmiechem wyciągając rękę.
Nieśmiało podeszła do niego, wciąż patrzyła się kątem oka na Lokiego, wyczuł jej myśli.
 "przepraszam Loki, kocham Cię muszę z nim iść. Nie może się dowiedzieć to tej nocy"   
Thor i Sif wyszli, dalej już nie usłyszał jej myśli.
-No! tłumacz się co tu robiłeś! - krzyknęła matka
-Kochaliśmy się - zaczął cicho płakać zasłaniając twarz - wybacz mi, matko.
-Wiemy, że się zakochałeś w tej dziewczynie ale nie spodziewaliśmy się że aż do takiego stopnia będziesz ją kochać, Loki - powiedziała matka z pokorą.
-Synu, przebaczam Ci to - powiedział wszech ojciec a Frigga otworzyła usta ze zdziwienia - Loki, ze mną i z matką było podobnie, ale nie żałujemy tego bo mamy Thora. Twojego brata. Ale pamiętaj Loki, to był pierwszy i ostatni raz. Do póki nie obejmiesz tronu nie możesz łączyć się z Sif.
-Oczywiście! - powiedział z inteligentnym wyrazem twarzy i odszedł.
Królowie, idąc już korytarzem do Sali Tronowej zaczęli rozmawiać o przyszłości Lokiego
-Odynie, on będzie miał dziecko. Tak podejrzewam.
-Zgadza się, ale co z Thorem? przecież mu też na niej zależy?
-Może wybuchnąć między nimi bitwa, temu trzeba zapobiec! -Mówi zdenerwowana Frigga. - Nie chcemy stracić któregoś z nich. Zwłaszcza Lokiego, gdy będzie ojcem!
-Mam plan! -powiedział Odyn - musimy zainteresować go innymi kobietami niż Sif. Nie mamy innego wyjścia.
-A co z Jane, śmiertelniczką? - zapytała zdumiona Królowa
-Thor mówił że zerwała z nim kontakt z niewiadomych powodów, złamała mu tym serce. Ale wiesz mi moja droga, zbyt wielkie uczucie między nimi było, nie możliwe że po prostu się odkochała. Tutaj musi być jakiś inny powód. Musimy porozmawiać z Thorem, chodźmy do jego komnaty.

Parę minut później...
 Loke leżał w swoich szatach na łóżku, wspominał tamtą upojną noc i tamte przyjemne chwile spędzone ze swoją nową miłością. Zdawał sobie sprawę, że będzie miał dziecko bo tego nie da się uniknąć ale był jego ciekawy. Był ciekawy kim będzie. Ale bał się reakcji Thora gdy zobaczy że Sif będzie w ciąży. Boski płód rośnie tylko parę miesięcy, z dnia na dzień będzie coraz bardziej źle. Nie wiedział czy powiedzieć Thorowi bo podejrzewa że go zabije gdy się o tym dowie. Wiedział z góry że mu tego nie daruje i że wyzwie go do walki. Teraz te myśli zżerały mu głowę od środka. Nie mógł pomyśleć o czymś innym, nerwowo chodził po komnacie i rozmyślał co by tutaj zrobić by jego brat nie wpadł w furię.
Zebrał się jednak na odwagę i poszedł do komnaty brata. Nie było go tam jednak. Krążył po korytarzach gdy nagle usłyszał głosy. W sali uroczystości Thor jadł ucztę razem ze swoimi przyjaciółmi. Nie było tam jednak Sif. Na jego twarzy była złość i smutek. Thor cicho i nieśmiale wyłonił się zza drzwi... Thor gdy go widząc wstał gwałtownie z krzesła przewracając kieliszki i talerze i podszedł nerwowo zaciskając pięści na brata.
-Jak mogłeś uwieźć moją Sif ty nieudaczniku! ty głupcze! nie wiesz w co się wpakowałeś! zapłacisz mi za to! - zaczął nerwowo targać jego szatą.
-Bracie, zrobię wszystko byś mi wybaczył lecz kocham ją! Puść moją szatę i porozmawiajmy!!!!! - wykrzyczał na niego Loki, jego ciało zrobiło się niebieskie a oczy czerwone.
Thor widząc to, przyciągnął swój żelazny młot i zadał mu potężne uderzenie w klatkę piersiową. Loki uderzył o ścianę.
-Stój Thor!! opanuj się!! zrobisz mu krzywdę!! to twój brat!! - wykrzyczała Sif która nagle wbiegła do sali.
-Zabiję go! odebrał mi Cię!
-Thor odłóż młot, zostaw go! -krzyczeli wystraszeni przyjaciele
-NIE!. Chce walczyć to będzie miał walkę! na swoje życzenie - Wstał Loki. Wyciągnął rękę i przyciągnął swoją magiczną włócznię rozpędzając się na brata.
-Thor odepchnął go zadając cios młotem. Loki znowu uderzył o ścianę.
Brat podszedł do niego by do końca go dobić
-Thor, proszę!! nie zabijaj mi Lokiego!
-Spokojnie, kochana -powiedział bez obaw Loki otrzepując się z pyłu cegieł.
Machnął włócznią i ugodził promieniem brata. Ten wyrył jeszcze większa dziórę w ścianie.
-Dalej chcesz walczyć, bracie, niż porozmawiać?
-Zaaaaaabiiiiję Cięęę!!!! -wywrzeszczał z całych sił i z całej swojej nienawiści rozpędzając się na niego.
Loki uderzył dwa razy o podłogę swoją włócznią, przywołując pioruny i skierował prosto na brata.
Młot Thora przyciągnął pioruny, i stuknął prosto na Lokiego.
Tym razem zielonooki był bardziej przebiegły. Teleportował się i od tyłu ugodził go ognistym promieniem, aż wyleciał z zamku wybijając wszystkie okna.
Przyjaciele wylecieli za nim by go złapać.
-Nie sądziłam, że będziecie się za mną bić - powiedziała smutna Sif - to wszystko przeze mnie - zaczęła słabnąć płakać powoli upadając na podłogę.
Loke podbiegł do niej i złapał ją w ostatniej chwili.
-Co ci jest! Sif! mam posłać po lekarza?
-Nie, nie już dobrze. Odzyskuję siły. To przez zdenerwowanie.
-Nie możesz się denerwować bo stracimy dziecko - powiedział troskliwie trzymając ją w ramionach.
-Daj spokój jest jeszcze ziarnkiem groszku.... martwiłam się, że twój brat Cię zabije. Nie mogę Cię stracić.
-Chodź do mojej komnaty.
Nagle do pomieszczenia przylecieli przyjaciele trzymając Thora na rękach. Był nieprzytomny.
-Niezły mu dałeś wycisk - powiedzieli do Lokiego
-Nie chciałem tego, musiałem się bronić - powiedział spokojnie prowadząc Sif do siebie.
Loki położył wycieńczoną dziewczynę na łóżku i rozebrał z ciężkiej zbroi i przykrył.
-Położyć się przy Tobie? - zapytał troskliwie
-Tak, możesz...proszę. Zimno mi...
Była cala biała i podkulała nogi.
Loki położył się na łóżko koło niej i objął ją jedną ręką przytulając ją mocno do siebie. Płakał przy niej.
-Co Cię trapi?
-Już Ci cieplej? -ponownie zapytał troskliwie
-Tak, od razu lepiej - zarumieniła się.
-Co Cię trapi, że płaczesz? - zapytała ponownie.
-Boję się.
-Czego? - dopytywała się
-Że Thor mi tego nie daruje. Ale ja nic nie poradzę na to, że Cię kocham - zapłakał i pocałował.
Nagle drzwi jego komnaty się otworzyły. Wszedł Thor, z zupełnie neutralnym wyrazem twarzy, uniosły mu się brwi gdy zobaczył ich wtulonych do siebie. Zrozumiał że nie może stanąć miłości na drodze.
Słyszał cichy płacz Lokiego który wtulił się w Sif.
-Thor, proszę nie rób mu krzywdy, błagam Cię, będziemy mieli dziecko- wydukała w płaczu dziewczyna.
Thor zamknął oczy, westchnął i otarł twarz rękami z bezradności.
-Loki, nie będę z Tobą walczyć. Ale musisz coś dla mnie zrobić.
-Co takiego? - wstał
-Jane zniknęła, pomóż mi ją odnaleźć a daruję Ci.
-Nie ma problemu bracie - powiedział spokojnie i wyrozumiale ocierając łzę z policzka.
-Jutro staw się w mojej komnacie, i wyruszymy na ziemię po wskazówki. Musimy zapytać się jej przyjaciół.
-Oczywiście - kiwnął głową Loki.
-Ah, i zanim wyjdę to chciałbym życzyć Wam...dużo szczęścia. Zwłaszcza Sif, bo w końcu będziecie się spodziewać dziecka - powiedział z uśmiechem.
-To ojciec zmienił twoje zdanie? - zapytał zielonooki
-On też, ale i przyjaciele.
Wyszedł, z komnaty i zamknął drzwi.
Sif i Loke zaśmiali się ze szczęścia, wreszcie są w pełni razem i mogą się sobą cieszyć o każdej porze dnia i nocy.
-I jak się teraz czujesz? - powiedział uradowany książę
-Coraz lepiej, nawet nie wiesz jaka jestem szczęśliwa!
-Chodź, przewietrzymy się póki zrobi się wieczór. Zabiorę Cię w jedno miejsce. Ah i prawie bym zapomniał. Może na razie zamiast zbroi, ubierz suknię?
-Nie mam, ostatnią niechcący podarłam.
Loki zamknął oczy i machnął delikatnie ręką. Gdy otworzył oczy zobaczył na jej twarzy radość i zdziwienie. Miała na sobie kwiecistą sukienkę w kolorach tęczy oraz kręcone włosy a w nie upięte były różne ozdobne spinki.
-Teraz masz -wyszczerzył się mrużąc oczy - wyglądasz pięknie.
-Ta sukienka jest niesamowita! - skoczyła ucieszona w jego ramiona całując go po policzkach.
Szybko wybiegł z nią na rękach z komnaty, biegnąc korytarzem i śmiejąc się do siebie wyszli poza zamek.
Odstawił ją i złapał pod rękę. Idąc drogą, dotleniali się oglądając roślinność. Mieszkańcy Asgardu z niedowierzaniem przyglądali się tej parze.
-Czy to na pewno ten Loki Odynson? przyjrzyj się pan bo mi chyba się przydadzą lusterka na oczy - sprzedawczyni na targu zaczęła zaczepiać palcem swojego kolegę z którym pracuje na straganie.
Wyrwany z roboty mężczyzna spojrzał i złapał się za policzki.
-Nieeee, gdzie są moje tabletki.
-Chyba oboje mamy halucynacje.
-Pssst! wy też to widzicie? - szepnęła mieszkanka Asgardu do sprzedawców.
-Albo nie. Chyba każdy to widzi - wycofała zmieszana sprzedawczyni.
-Zmienił się chłopak, sami widzicie! - mówiła radośnie zmieszkanka Asgardu.
-A patrz pani, jaką ma sukienkę! nigdzie w Asgardzie takiej nie sprzedają! pewnie jej księże wyczarował!

Tymczasem oni spacerowali trzymając się za ręce.
-Dochodzimy już do tego miejsca, zamknij oczy.
Loki lekko pociągając za rękę prowadzi do małego zagajnika, z fontanną i ławką. Sif otwiera oczy i chwilę patrzy się na Lokiego.
-Podoba Ci się? sam tu trochę ozdobiłem - uśmiechnął się
Sif odwróciła się do niego i pocałowała go przytulając się do jego piersi. Usiedli na ławce i bawili się wodą z fontanny ochlapując się. Woda ta, się nigdy nie kończyła. Była chłodna i krystalicznie czysta.
-Wyczarujesz mi tęczowego motyla?
Loki wyszczerza zęby i wypuszcza ze swoich rąk motyla. Ten siada jej na nos.
-Hahahaha, a co powiesz na kilka takich?
Loki wypuszcza dziesięć tęczowych motyli które obsiadając ich oboje.
-Powoli się robi ciemno, zaraz muszę wracać do siebie bo mnie ukarają - mówi niechętnie Loki.
-No to chodź wracajmy, książę.
-Trzymaj się mnie, teleportujemy się do zamku.
Znaleźli się na korytarzu naprzeciwko swoich komnat. Już miała otwierać drzwi, gdy Loki odwrócił ją ręką i z pocałował na pożegnanie.
-Dobrej nocy, jeśli będziesz czuła się samotnie, przyjdź do mojej komnaty. Nie pukaj.

CDN...

Rozdział 1.

W Asgardzie nastał świt. Loki spał jeszcze w swojej komnacie, gdy nagle światło dzienne padło mu przez okno na twarz. Zbudził się i usiadł na łóżku. Położył ręce na twarz przecierając ją, spał w krótkich złotych bokserkach ozdobionych dookoła różnymi kryształami. Łóżko miał złote tak jak i złotą komnatę. Po tym jak zawiódł swego ojca i brata zrzekł się tronu. Popełnił najgorszy błąd swojego życia i przez to siedział w więzieniu. Jednak miał na tyle odwagi by prosić wszech ojca o przebaczenie, przez ostatnie kilka dni był posłusznym księciem i czynił dużo dobra przy tym pomagając swojemu ojcu. W Asgardzie było to widać podczas różnych uczt i imprez. Natomiast jego brat Thor zupełnie się spuścił. Nie ufał Lokiemu, czuł że był to jego kolejny podstęp, podlizywanie się. Mimo, że jeszcze pare dni temu Loki zrobił tyle dla niego. Thorowi chodziło tylko o kobiety, staczał wojny i pił wino. Stał się arogancki dla innych mieszkańców Królestwa i w dodatku myślał jak zdobyć tron swojego ojca.  

Loki zmienił się, był bardziej rozmowny, częściej się uśmiechał i hamował się z dogryzaniem. Mówił z sensem i wyjątkową inteligencją. Przy okazji w ostatnim czasie powiększyły mu się mięśnie co z resztą sam zauważył. Przejrzawszy się w lustrze wyszczerzył zęby, zmarszczył jedno oko powiedział: 

-Witam przystojniaka! - po czym machnął ręką i pojawiły się na nim czyste zielone szaty wraz z zieloną peleryną ozdabianą srebrnymi kryształami. Dokładnie taką jaką sobie wyobraził. Na rękach miał srebrne męskie bransolety. W jednej chwili pomyślał o osobie dla której chciał się tak zmienić. Nie tylko o Odynie, lecz o matce i stróżach Asgardu, oni mieli największe i najpodlejsze obrazy Lokiego i złe wspomnienia z nim. Chciał im pokazać, swój nowy emage bo w końcu jest księciem i magiem. Zależało mu na Sif w końcu znał ją od dzieciństwa ale ona była zakochana z Thorze. 

Pogodnie westchnąwszy wyszedł ze swojej komnaty z inteligentnym wyrazem twarzy idąc przez korytarz do sali uroczystości.

W sali byli już Thor i Sif siedzący za stołem oraz Odyn i Frigga popijający wino ze stróżem Asgardu. 

-Witaj Loki, mój synu zmieniłeś się nie do poznania - powiedział do niego przyjaźnie Odyn. 

-Witaj Ojcze, dziś jestem nowym człowiekiem - usiadł koło nich 

-Nalać Ci wina? - powiedziała do niego Frigga

-Tak, dziękuję 

Popijając łyki wina patrzył się ukradkiem na Sif. Był w niej tak zakochany że nie myślał o niczym innym tylko o niej. Ale myśl zżerała jego głowę i serce że jest zakochana w Thorze. Czuł z tego powodu ból, to jak kawałek szkła który tkwił w jego sercu i ranił każdego dnia. Musiał coś z tym zrobić... 

-Synu, oglądałeś się już za jakąś panienką? -mrugnął do niego Ojciec

-Tak wszech ojcze ale niestety ona mnie nie kocha - spochmurniał Loki

-Któż to taki? 

-Sif. Od jakiegoś czasu czuję do niej słabość, jest piękna.... i radosna.... i pię.... -marzył Loki

-Powtarzasz się synu. Musisz do niej zagadać, starać się by było jej z Tobą dobrze, przecież Cię nie przekreśliła. Wie, że się zmieniłeś przecież to twoja przyjaciółka. Dorastaliście w swoim otoczeniu. Więcej śmiałości Loki. 

-...albo po prostu znajdź sobie inną, książę -wtrącił pijany strażnik

Loki odszedł od stołu. Postanowił zrobić tak jak radzi mu Odyn. Po uczcie gdy wszyscy wyjdą po prostu zapukać do jej komnaty. Zmierzał korytarzem aż do wyjścia z zamku by się wyluzować i porozmyślać. 

Za każdym razem kiedy o niej myśli w jego brzuchu pojawiają się boskie motyle. 

Na zegarze wybiła godzina dwunasta. W tym momencie wiedział, że jest już po uczcie. 

Szybko zjawił się przed salą. Sif wracała sama do swojej komnaty, śledził ją aż do okazji gdy znajdzie się sama. Serce drżało mu jak szalone, zapukał do drzwi. 

Gdy otworzyła zobaczyła go uśmiechniętego:

- O nie, czy wy faceci będziecie tak całą wieczność za mną chodzić? odetchnąć nie można! - uśmiechneła się - Co chciałeś loki? porozmawiać? 

Zarumienił się, w całym pokoju było słychać łomot jego serca...

-Coś nie tak? powiedz coś - zdziwiła się Sif

-yyyy... wszystko w porządku, chciałem Ci powiedzieć że... chciałem porozmawiać - nagle zmienił zdanie. 

Nagle z korytarza dało się usłyszeć głosy Thora i jego przyjaciół które zwiększały się ku jej komnacie.

-Szybko, Loki właź do mnie, tylko nie to stado! 

Zamknęła szybko drzwi komnaty i zatrzasnęła na zamek. 

Loki stanął jak kołek i myślał że zemdleje. To uczucie było silniejsze od niego, nie mógł tego opanować. 

Stała koło drzwi i czekała aż zapukają

-Sif ! chcesz iść gdzieś z nami? 

-yyyy, wybaczcie ale... ale się uczę. Nie mogę teraz. Innym razem. 

-Dobra, jutro po Ciebie wpadnę. A widziałaś Lokiego?

W tym momencie wzdrygnął się i pokiwał głową do Sif na znak by nie mówiła im że jest u Ciebie. 

-Nie ma go 

-Dobra to idziemy bez Ciebie, do następnego lady Sif! 

Gdy głosy ucichły wypuścił powietrze z płuc dla ulgi

-Więc co chciałeś ode mnie książę? -zapytała się podchodząc delikatnie do niego

-Chciałem spędzić z Tobą trochę czasu, bo... jestem trochę samotny - uśmiechnął się do niej

-Ooo bidulek, no to siadaj sobie a ja pójdę po jakieś wino -powiedziała do niego przyjaźnie

-Ja wyczaruję, znam wiele zaklęć! -powiedział z dumą Loki 

Usiadł przed stołkiem, zamknął oczy i w głębokim skupieniu wyciągnął ręce na stolik. Machnął obydwoma rękami i nagle pojawiło się wino i poczęstunek. 

-Proszę! i oto jest! -powiedział zadowolony - a no i mam coś dla Ciebie jeszcze

Sif uradowana patrzyła na niego z ciekawością, z jego rąk wyleciał magiczny motylek oblatując ją z różnych stron, siadając na włosach. Był taki maleńki i niewinny.

-Możesz go sobie zatrzymać -uśmiechnął się

Sif podeszła do Lokiego i pocałowała go w policzek. Przez parę sekund patrzyli się sobie głęboko w oczy, Loki myślał teraz tylko o tym by się z nią całować, o pożądaniu. Nagle odsunęła się i powiedziała:

-Skoro wyczarowałeś wino i poczęstunek to siadajmy.

Nagle Loki poczuł niedosyt, niecierpliwość tak bardzo się w niej zakochał że tak mocno jej pragnął. Serce znowu mu zaczęło łomotać w piersi, siadł koło niej przy stoliku. Wygłupiali się upijali i tak do zakończenia dnia. 

-Chcesz zostać na noc książę? 

-Jeśli to nie będzie problem lady Sif, to z przyjemnością - mrugnął do niej oczko. 

-Zmieniłeś się, to widać. Wyczuwam twoją dobrą energię, aż Ci się serce błyszczy. Aż łomota z chęci czynienia dobra, o matko jak wali! 

-Hahaha, to nie tylko z tego powodu tak wali - powiedział - Zakochałem się w Tobie, Sif. 

Wreszcie musiał to powiedzieć. Sif chwile otworzyła usta z niedowierzania a później się uśmiechnęła mrużąc jedno oko.

-Kochasz mnie? - zaczęło jej mocniej bić serce - Na prawdę mnie kochasz, Loki? Ty? 

-Tak

Rozpłakała się.

-Co się stało, przepraszam! nie powinienem był tego mówić - wyszedł zza stołu i podszedł do niej. Ona ugięła się i usiadła na podłodze. 

-To takie niesamowite, od tylu lat nikt mi nie powiedział mi tego pięknego słowa Loki. Nie mogę w to uwierzyć. To takie piękne... to takie... cudow... - w tej chwili nie dokończyła zdania, ponieważ książę zaczął ją całować. Ostatnia łza spłynęła jej po policzku, na ustach pojawił się uśmiech. Obydwoje upadli na podłogę i zaczęli się całować. Loki był w tym momencie najszczęśliwszy w całym Asgardzie. Zdobył dziewczynę którą kocha, nie ma chyba nic piękniejszego w życiu. Jego serce zajaśniało. 

Na chwilę oderwali usta.

-I Thor nigdy nie powiedział że Cię kocha? przecież widziałem jak na Ciebie spogląda - szepnął 

-On myśli raczej o piciu niż o wyznawaniu uczuć. Poza tym, to flirciarz. Przecież ma Jane a Ty byłeś pierwszy więc jestem tylko Twoja, mój książę. 

Całowali się turlając po podłodze aż na łóżko. Tam zasnęli. 

CDN...